Column Astrid: Jamie en ik, dat gaat nooit meer over

Op een ochtend kwam het idee gewoon binnenwaaien. Niks bijzonders hoor, eigenlijk was het meer iets wat ik al jaren eerder had moeten doen. Kijk, je moet weten dat oudste puber een hele lastige eter is en dat ik eigenlijk al jaren geleden het bijltje erbij neer had gegooid, of liever gezegd mijn kookskills had gefocust op de ingrediënten die dochterlief blieft. Zo aten we bijna wekelijks dezelfde gerechten en als ik eens wat anders at, dan at ze domweg niet mee. Tja, je moet je daar niet druk om maken, want ik weet dat mijn grote sterke neef vroeger ook enkel brood met pindakaas at en nu werkelijk alles eet. Dus het komt vanzelf goed, maar als moeder zit het je toch niet lekker hè! Gezond eten is tenslotte belangrijk.

Toen kwam dat idee dus. Ik zocht en vond op Marktplaats een kookboek van Jamie Oliver speciaal voor families met enkel gezonde gerechten. En ik zei tegen de pubers dat we het hele boek gingen maken. En zo geschiedde.

Ik ging aan de slag. Ik liet de meiden een willekeurige bladzijde openslaan, haalde voor tientallen euro’s de eerste ingrediënten in huis en luisterde niet naar de ‘ieh, moet ik dat eten?’ of ‘getver, dat ziet er niet eens uit als eten’.

En toen gebeurde er een wonder. Ze vonden het lekker. Recept een, recept twee, drie, vier….ik durfde bijna niks te zeggen. Ze aten courgette, venkel, supergezonde pastasaus, pepertjes, pompoen, vis…
Het tij was gekeerd. Ze proefden alles en dachten zelfs mee hoe het de volgende keer nog beter kon. Dit iets minder, dat iets langer in de oven en daar wat meer van. Enthousiast schreef ik alle notities in het kookboek erbij en plakte zelfs foto’s van mijn creaties naast de foto’s van Jamie.

Jamie en ik werden de afgelopen weken dikke vrienden. Ik ging op zijn verzoek naar de markt voor verse ingrediënten, trok een half uur extra uit voor mijn boodschappenrondje om de producten ook te vinden in de supermarkt en trok ’s avonds met veel plezier mijn keukenschort aan. Niks niet even snel wat in elkaar flansen, maar hakken en snijden, proeven en finetunen. Een chef-kok is er niks bij.

We willen niks anders meer. We zijn Jamie voor altijd dankbaar, hij heeft het tij weten te keren. Nu wil ik verhuizen naar een huis met een tuin zodat ik mijn eigen moes- en kruidentuin kan beginnen. En tafels met stoeltjes neer kan zetten zodat iedereen mijn fantastische Jamiegerechten kan proberen en….
Daar ging het mis. ‘Mam, zo lekker is het nu ook weer niet hoor.’ Ik stond weer met beide benen op de grond. Maar toch hè! Jamie en ik, dat gaat nooit meer over!