Column Schrijver Michiel Cox: Zondag sportdag

Zondag liep ik de 1/4de marathon in Rotterdam. Ik loop veel en vaak, ook wedstrijden, maar op de een of andere manier was De Mooiste er nog niet van gekomen. Het was een feest: goed weer, fantastische sfeer en veel mensen langs het parcours met grappige borden. (Ik scrol me regelmatig suf op originele borden bij loopwedstrijden). Schijnbaar moeiteloos verbeterde ik mijn persoonlijk record. Tevreden wrong ik me in een overvolle metro en rond het middaguur was ik weer thuis. Na wat napraten moest mijn vriendin vertrekken naar haar tenniswedstrijd. ‘Zondag sportdag,’ lachte ze.

Een uur later zaten mijn twee kinderen vastgegespt op de achterbank van de auto en liet ik me met een zucht in mijn stoel zakken. ‘Niet zuchten, papa,’ corrigeerde mijn oudste me en ik legde uit dat ik spierpijn had. Het maakte weinig indruk.

We reden naar LTC Rhoon, waar mijn vriendin sinds enkele maanden tennist. Ik was er nog nooit geweest, dus ik keek mijn ogen uit toen ik tussen de tennis- en padelbanen liep. Levendig was het er, de banen zijn omringd door hoge bomen, mensen zaten op het terras naar de wedstrijden te kijken, kinderen speelden in het speeltuintje en een oud-trainer werd met veel enthousiasme onthaald. 

Terwijl we mijn vriendin zochten, dacht ik terug aan mijn trainingen van de afgelopen maanden: door weer en wind liep ik door het Valckesteynse bos, vergezeld door een podcast en wat wandelaars. Geen kantine, geen hijgend napraten, geen bier van de tap. 

Er zijn twee soorten mensen: groepsdieren en Einzelgängers en ik weet al lang wat ik ben. In mijn professioneel leven heb ik na veel zoeken een evenwicht gevonden: twee dagen per week geef ik les op de MBO Theaterschool in Rotterdam. Ik geniet van de collega’s, van de verhalen van de studenten en het contact, maar na die twee dagen ben ik op. De rest van de week trek ik me met veel plezier terug in mijn schrijfatelier. 

Ook over sporten dacht ik zo: dat doe ik alleen, de strijd voer ik met mezelf en de elementen. Maar toen ik zondag in die kantine zat en mijn vriendin verhalen vertelde over haar dubbelpartner – sindsdien twijfel ik. Bestaat er zoiets als een hardloopclub voor Einzelgängers?