Column dominee Coen van Alphen: Avondklok voor de kat

We hebben een monster in huis. Je zou het niet zeggen, maar het pluizige wezen dat binnenshuis zo aaibaar is, verandert buitenshuis in een angstaanjagend roofdier. Muizen, kikkers, vogels: wees gewaarschuwd! ‘Het is de natuur’, zegt mijn kattenminnende dochter schouderophalend. Teder én wreed, prachtig én keihard. Zo dacht ik ook altijd, maar natuurbeschermers luiden de noodklok. Katten zouden zoveel vogels doden dat het onverantwoordelijk is om ze ’s nachts buiten te laten. Ophokken dus, die kat.

Mijn eerste reactie: Wat is dit nu weer voor gekkigheid. Mag de mens eindelijk weer buiten komen na tienen ’s avonds, moet de kat binnen blijven. Leg dat het dier maar eens uit. Maar toen ik verder las, werd ik aan het denken gezet. Want het is schrikbarend hoe snel bepaalde vogelsoorten verdwijnen uit de Nederlandse natuur. Dat verlies aan diversiteit gaat me aan het hart. Niet alleen omdat de grutto (het bekendste voorbeeld) zo’n mooie vogel is. Maar ook omdat in de natuur alles met alles samenhangt.

Natuurlijk is het niet de kat die verantwoordelijk is voor deze verarming. Dat is de eigenaar: wij mensen. Meer leefruimte voor de mens betekent meestal minder leefruimte voor de dieren. Gelukkig groeit de bewustwording. Bepaalde gebieden worden met rust gelaten, zodat vogels ongestoord kunnen broeden. Bermen worden later gemaaid, waardoor minder nesten geraakt worden. Boeren laten ruimte voor bloeiende akkerranden. Nu de kat nog.

Er schijnen ook andere manieren te zijn dan verplicht binnenblijven. Dagelijks een half uur spelen met poeslief moet de jachtdrift in toom houden. Daar geloven mijn kinderen niks van. Elke dag vlees aanbieden schijnt ook te helpen, maar dat lijkt me nou ook niet milieubewust. Tenslotte kun je de kat uitrusten met belletjes en een fluoriserend halsbandje, zodat potentiële prooien zijn nadering tijdig opmerken. Zou het?

Misschien moet de poes toch maar binnen blijven, zeg ik. En de vogels dan, zegt dochter, die eten wormen en insecten, mag dat ook niet meer? ‘Trouwens, katachtigen worden zelf ook bedreigd met uitsterven.’ Ja schat, de tijger wel, maar de Nederlandse huiskat volgens mij niet…

Ons aaibare monster trekt zich intussen niks van deze overwegingen aan. Voor ik het door heb, is hij al weer naar buiten geglipt, gedreven door zijn duistere instincten. Mijn enige troost is dat het nestkastje met de koolmeesjes hoog boven zijn bereik hangt. Hopelijk overleven ze het.