Het gezicht achter de wensen

ALBRANDSWAARD – Kees Veldboer werd 58 jaar geleden geboren in Rotterdam en hij woont nu, samen met zijn vrouw Ineke, veertien jaar in Rhoon.

Waar kennen wij jou van?

Hoofdzakelijk van de Stichting Ambulance Wens die ik tien jaar geleden heb opgericht. De eerste twee jaar naast mijn werk als ambulancechauffeur en de laatste acht jaar ben ik volledig in dienst bij de stichting. Zelf probeer ik in ieder geval een keer per week mee te rijden tijdens een wens.

Wat doe je precies?

Zeven dagen per week leid ik de stichting. Dat betekent alles regelen voor de wensen, geld genereren, onderhoud van het wagenpark, we hebben zes eigen wagens, en ons netwerk onderhouden. Per dag vervullen we zo'n vijf of zes wensen en dat zeven dagen per week. Dat betekent dat we dit jaar rond de 2000 vervulde wensen komen. Dat doe ik met mijn vrouw Ineke en sinds niet al te lang met twee mensen erbij in loondienst. Daarnaast hebben we de beschikking over 270 vrijwilligers. Dat zijn allemaal artsen, verpleegkundigen, ziekenverzorgers en chauffeurs. Binnen een paar weken hopen we trouwens onze 10.000e wensrit te kunnen maken.

Kom je vaak mensen tegen die jou ergens van kennen?

Ik kom niet zo vaak in het dorp maar als ik er ben zie ik altijd wel een paar mensen die mij kennen.

Wat is je gezinssituatie?

Ik ben getrouwd en heb drie kinderen: twee jongens en een meisje. Mijn dochter woont nog thuis.

Waar heb je het laatst heel hard om gelachen?

Elke dag lachen we wel een paar keer. Maar 1 keer wilde een man die mee was voor zijn laatste wens in een ijskoude zee nog even kopje onder en vervolgens wilde hij een koud biertje. Z'n familie vond het niks maar met z'n allen konden we er toch wel om lachen.

Wat is je mooiste jeugdherinnering?

Mijn basketbaltijd bij Juventus in Schiedam. Daar speelde ik met Heren 1 in de eerste divisie. En ik heb in de hoogste regionale jeugd gespeeld.

Wanneer was je het gelukkigst?

Nu, op dit moment. Ik ben eigen baas en kan doen en laten wat ik wil. En elke dag mensen gelukkig maken is natuurlijk het mooiste dat er is.

Waar ben je verdrietig om geweest?

Het overlijden van mijn vader vier jaar geleden. Hij was toen 82.

Wie is je grote voorbeeld?

Ik heb niet echt een groot voorbeeld. Wel heb ik respect voor veel mensen.

Welke muziek luister je graag?

Neil Diamond, Céline Dion en Marco Borsato ook wel. Ik vind vaak ook een bepaald nummer heel goed, maar niet een bepaalde artiest.

Welke toekomstdromen heb je?

Voor de stichting heb ik 1 grote wens; een huis aan zee. Heel veel mensen willen als laatste wens nog een keer de zee zien.

Waar word je verlegen van?

In de tijd vóór de stichting was ik heel verlegen en onzeker. Maar dat ben ik de laatste tien jaar helemaal niet meer.

Welk talent zou je willen hebben?

Ik ben altijd vrij bot en direct. En dat is niet altijd goed wanneer je met vrijwilligers werkt. Ik zou dus graag wat gemoedelijker willen zijn.

Hoe sta je 's morgens op?

Heel vroeg. Bakkie doen met mijn vrouw, even gezellig kleppen en dan naar de zaak. Het ontbijt schiet er altijd bij in.

Wat zijn je hobby's?

Hardlopen, autorijden, reizen en lezen. Die laatste twee combineer ik meestal.

Wat zijn je angsten?

Heb ik eigenlijk niet. Alhoewel, ik heb wel flink last van hoogtevrees.

Wat vind je stom?

Mensen die maling hebben aan anderen en alleen aan zichzelf denken.

Wat is het laatste Whatsappje dat je kreeg?

Foto van de verbouwing van het huis van mijn zoon.

Wat kijk je op tv?

De laatste tijd veel Scandinavische series op Netflix.

Wat is je favoriete quote?

Behandel een ander zoals je zelf ook behandeld wilt worden.