Column schrijver Michiel Cox: De prijs van de eeuwigheid

Het had lang, heel lang, geregend, maar nu liet het weer het toe om een wandeling te maken. Nog steeds, nu ik hier een jaar woon, voelen die wandelingen als ondekkingsreizen: elke keer kom ik op een nieuwe plek. Nu ook weer: ik sloeg de ene hoek om, liep een ander straatje uit en plots was ik bij de kerk van de Protestantse Gemeente in Poortugaal. Het hek was dicht, maar de vriendelijke hovenier wenkte dat ik de begraafplaats op kon lopen. 

Ik liep langs de grafstenen en dacht: geen slecht plekje om te liggen. Ruim, sereen, netjes en hoge, dichte begroeiing. Zelfs nu, in de winter, kon ik met moeite de weg of de metro zien. Enkel het geluid verraadde hun nabijheid.

Ik las vooral de data: mensen die ver in de negentig werden liggen naast mensen die stierven toen ze tien jaar jonger waren dan ik. Bij elk graf rekende ik snel: als ik slechts 25 had mogen worden, wat zou ik dan allemaal gemist hebben? Het waren ontnuchterende sommen, ze brachten me in een staat van existentiële dankbaarheid.

Wat verderop hing er iets op een grafzerk, ik liep dichterbij en zag een groene sticker: dit gedenkteken wordt binnenkort verwijderd. Ik keek rond en zag dezelfde sticker op meerdere grafstenen plakken. Prompt werd ik uit mijn mijmerende staat gebracht en rolde er een lach uit mijn mond. Ik weet niet goed waarom. Was het de felgroene kleur van de sticker misschien? Of de feitelijkheid van de taal, de droogte van de mededeling? 

Bij de uitgang hing een prijslijst. Ik rekende wat het me zou kosten om te sterven en hier de eeuwigheid door te brengen. Het leek alsof ik stond aan te schuiven bij een McDrive: uitgestrooid of in een urne? 20 jaar of langer?

Maar mijn lach was niet meer dan een staaltje cognitieve dissonantie: ik genoot van de opgeruimdheid van de begraafplaats, van het prima onderhoud, maar de administratie die daarbij komt kijken wil ik niet zien. Net zoals een vleeseter niet de krijsende varkentjes wil zien die zijn braadworst vormen. 

Dit leerde mijn ontdekkingsreis me: dood ben je als een fiets die te lang in een bewaakte stalling staat. Als je weg moet, krijg je een waarschuwende sticker.