1. Stel jezelf eens voor.
Ik ben Karin Vaandrager (59), al 38 jaar getrouwd met Wim, ben pedicure van beroep en woonachtig in de Mauritshoek. We hebben drie zoons (Michael, Patrick en Jeffrey), drie schoondochters en twee kleinkinderen. Ondanks dat ik op verschillende terreinen bezig ben, staat mijn gezin altijd voorop. Sinds de laatste ALV zit ik officieel in het hoofdbestuur met o.m. de portefeuille kantinezaken, maar ik ben ik ook commissielid bij de Fiets4Daagse en in de zomervakantie zit ik bij Jeugdland in De Fakkel. Daarnaast ondersteun ik via Homestart gezinnen.
2. Hoe ben je in aanraking gekomen met V.V. Rijsoord?
In ’98 gingen Michael en Patrick voetballen – Jeffrey sloot later aan - en dan rol je van het een in het ander. Ik werd om te beginnen gevraagd voor het jeugdhome en later ook om als EHBO’er op het complex aanwezig te zijn. Die laatste rol is weliswaar nuttig, maar toch weer niet erg dynamisch. Ik wilde meer echt bezig zijn. Toen kwam de kantine in beeld en dat was het voor mij helemaal. O ja, van de jongens voetbalt alleen Patrick nog. Hij speelt in het derde.
3. Waarom bij V.V. Rijsoord als vrijwilliger?
Je woont op Rijsoord, je kinderen gaan er spelen en dan groei je er vanzelf in. Om voor de club bezig te zijn vind ik gewoon leuk. Zou dat niet meer zo zijn, dan zou ik meteen stoppen. Voorlopig geniet ik van het hele sociale gebeuren. Bovendien ervaar ik dat je nuttig bezig bent voor de vereniging. Je werk doet ertoe.
4. Mooie herinneringen?
Ik mag nog graag terugkijken op de eerste jaren dat ik in de kantine meedraaide. Wat een geweldige ploeg was dat. We hebben enorm veel lol met elkaar gehad, vooral met de middagploeg. En dan natuurlijk het jeugdkamp. Iedere keer is het weer een uitdaging om er wat van te gaan maken. Keer op keer kijk je echter weer terug op een ontzettend leuke ervaring.
5. Tijdrovend?
Ja, ik kom op behoorlijk wat uren uit. Op de zaterdag is dat al gauw een uur of vijf en in de loop van de week komt daar nog wat bij. Laat ik zeggen tien uur per week. Tijdens de lockdowns vond ik het ronduit vervelend om inactief zijn. Van niks doen word je ook lui. Natuurlijk hoef je het als vrijwilliger niet zo gek te maken als ik. Ook iemand die zich een uurtje of twee per week wil inzetten is van harte welkom. Neem de kantine. Daar is genoeg te doen. In overleg kunnen we tot een behapbare taak komen. En er is altijd iemand in de buurt om je in te werken.