Van Afghanistan naar Rhoon in 9 jaar
AlgemeenDoor Astrid Potuijt
RHOON - Twaalf jaar geleden kwam het gezin Rezaie naar Nederland vanuit Afghanistan. Drie jaar geleden kregen ze eindelijk een woning toegewezen in Rhoon en konden ze beginnen met het opbouwen van een nieuw leven.
Ik word hartelijk ontvangen met zelfgebakken cake, koekjes en een schaal vol noten door moeder Asefeh, vader Abdelhadi en dochter Fatemeh in hun huis in Rhoon. Fatemeh neemt het woord omdat zij perfect Nederlands spreekt. Ze is pas twintig jaar maar heeft voldoende meegemaakt voor een tachtigjarige. Open en eerlijk vertelt ze hoe ze als achtjarige op de vlucht gingen.
,,Ik weet niet alles meer, maar er zijn veel dingen die een diepe indruk op me hebben achtergelaten”, zegt ze. ,,Mijn ouders wilde vluchten uit Afghanistan om meerdere redenen. Vanwege de oorlog, de slechte gezondheid van mijn vader, maar bovenal de toekomst voor mij en mijn zus Parwana. Zij was op het moment van vluchten zeventien jaar. Als meisjes hadden we geen toekomst. Als ik er nu aan denk hoe ik zou zijn als ik nu nog in Afghanistan zou wonen, dan kan ik me er niks meer bij voorstellen.” Fatemeh studeert aan het HBO voor rechtsbijstandjurist, heeft een bijbaan bij de Trekpleister, heeft vrienden en bovenal hele trotse ouders. Die studie en bijbaan had ze nooit kunnen bereiken in haar thuisland.
,,We gingen vluchten met enkel een rugzak op”, vertelt ze verder. ,,We hadden alles verkocht. Ik begreep niet zo goed wat dat precies inhield, weggaan, een nieuw leven tegemoet. We zijn allerlei verschillende landen gelopen om te eindigen in Griekenland. Het is een helse reis geweest. In Griekenland zijn we een tijd gebleven en uiteindelijk is mijn moeder naar Nederland gevlucht. Ik kon nog niet mee. Na een maand kon ik pas naar Nederland. Mijn zus was al eerder dan mijn moeder in Nederland. Daar hebben we even kort in het AZC in Ter Apel doorgebracht om vervolgens te verhuizen naar het AZC in Zweeloo. Twee jaar later kwam mijn vader naar Nederland, precies op het moment dat wij uitgeprocedeerd waren en uitgezet zouden worden. We werden verplaatst naar een uitzetcentrum in Friesland waar we uiteindelijk acht jaar hebben gewacht. Deze tijd is zo onzeker en frustrerend geweest.”
,,Mijn zus is verder gevlucht, naar Duitsland waar ze binnen korte tijd een verblijfsvergunning kreeg en naar school kon gaan. Zij was boven de 18 jaar en mocht in Nederland niet naar school of werken. Ik mocht wel naar school, maar ook niet werken. De toelage die we kregen was net genoeg om boodschappen te doen. We hadden geen mogelijkheid om dit bedrag te verhogen met een eigen inkomen. Mijn vaders procedure duurde lang, mede door zijn gezondheidsproblemen. Maar ook dit keer kregen we het slechte nieuws dat we uitgezet zouden worden. Al die tijd was ik naar school blijven gaan, maar heb echt de motivatie moeten zoeken. Want ik vroeg me af waarom ik dit toch deed, het zou toch allemaal voor niks zijn. Toch zette ik door. En toen in 2019 kwam de kinderpardonregeling en mochten we toch blijven.”
Na al die jaren dat hun leven ‘on hold’ stond, kon het gezin iets op gaan bouwen. ,,We hebben het goed gehad en nooit problemen gehad met de mensen waarmee we samen moesten wonen, maar om dan na al die tijd een eigen huis toegewezen te krijgen, is ongelofelijk fijn”, zegt Fatemeh. ,,Rhoon is zo heerlijk rustig. Mijn ouders genieten daar enorm van. Ze wandelen iedere dag buiten en houden van de natuur in de omgeving. Via de gemeente kregen we een lening zodat we de noodzakelijke spullen konden kopen om het huis in te richten. Bank, tafel, stoelen, bedden etc. Later hebben we meer spulletjes kunnen aanschaffen.”
Fatemeh heeft alles behalve een ‘normale’ jeugd gehad en regelt nog steeds veel voor haar ouders. Ze moest vroeg volwassen worden, zeker omdat zij al snel de Nederlandse taal beheerste en dus als tolk diende en het papierwerk moest regelen. Ondanks dat heeft ze dus wel haar Havo diploma gehaald en zit nu alweer in het derde jaar van het HBO. Haar moeder glundert trots en slaat haar arm om haar dochter heen als we het er over hebben. Haar vader vertelt dat dat de reden is dat ze daar weg moesten. Dat zijn dochters het goed zouden hebben.
Asefeh volgt de inburgeringscursus. Ze vindt het erg moeilijk, maar hoopt het te halen en dan vrijwilligerswerk binnen de gemeente te kunnen gaan doen. De Nederlandse cultuur bevalt het gezin prima. Inmiddels zijn ze natuurlijk al gewend aan de ‘eetgewoontes’ en het wisselvallige weer. Wat ze vooral heel fijn vinden is Nederland dat alles zo gestructureerd is, vooral het wegennet. Niet te vergelijken met Afghanistan waar alles kriskras door elkaar rijdt.
Het gezin heeft goed contact met de buren, ze vinden de ‘Rhoonaren’ heel vriendelijk en worden goed begeleid door vluchtelingenwerk.
Ik word na afloop van het interview hartelijk uitgezwaaid. Wat een indrukwekkend verhaal, gewoon achter een voordeur in Rhoon.