De Vossenburg is verkocht aan de provincie
AlgemeenDoor Astrid Potuijt
RHOON - Adjan Vos heeft wel tijd voor een praatje, maar dan wel in de trekker terwijl hij de wintertarwe inzaait, want het werk gaat altijd door voor de boer. Terwijl we over het land rijden en zwermen vogels ons achterna vliegen, vertelt Adjan over de verkoop van De Vossenburg met bijbehorend land. ,,We hebben het inderdaad allemaal verkocht aan de provincie. Ze zeggen op vrijwillige basis, maar ik denk niet dat dat helemaal waar is. Kijk, de bestemming van het land was agrarisch en is nu natuur geworden, daardoor is het land minder waard. Je kan dan planschade bij de gemeente indienden om die schade boven water te halen, maar dat is een hele ingewikkelde weg. Adviseurs zeggen, doe maar zaken, want dit komt niet goed. Dat is de reden dat wij boeren onze bedrijven hebben verkocht.”
Adjan woont al vanaf zijn derde jaar op De Vossenburg. Zijn vader begon het bedrijf en bij Adjan werd het werk met de paplepel ingegoten. Samen met zijn vrouw Branka runt hij het bedrijf. Zijn dochter Henske runt het paardenbedrijf bij de boerderij.
,,Twintig jaar geleden werd de tweede Maasvlakte aangelegd en daar moest ter compensatie natuur voor terug komen. Dat werd deze locatie. 600 hectare natuur. Ze wilden zoet klei-oer moeras, maar dat vonden de burgers niets en de boeren zouden ook weg moeten, want met moeras kunnen we niks. Daarna is het plan veranderd en dit is het streefbeeld van het Buijtenland van Rhoon opgeschreven. Hier moeten wij ons aan houden. Dat betekend bijvoorbeeld dat er staat vermeld welke gewassen we mogen verbouwen en geen insecticide mogen gebruiken, ook al zou je daardoor de helft van je opbrengst verliezen.”
,,We vinden de regels van het streefbeeld een uitdaging, maar heb er zeker geen problemen mee. We willen dan ook heel graag hier blijven en we moeten dus een modus hiervoor vinden. Daarom hebben we twee weken geleden alles verkocht. Nu willen we pachten, maar de overheid zegt, we hebben jouw uitgekocht en we moeten het nu ook aan anderen gunnen. Het is dus onze hoop dat er wordt gekeken naar iemand die het land beheert met de juiste natuurdoelen in plaats van bijvoorbeeld naar de hoogste bieder.”
Adjan weet dat hij de aankomende jaren kan blijven zitten waar hij zit en hetzelfde werk kan blijven doen, maar hij zou graag al eerder weten of hij daarna ook verder kan op dezelfde voet. Het is wachten tot de coöperatie heeft bedacht hoe de procedure moet gaan lopen en of Adjan dan kan solliciteren.
Ondertussen zorgt de geavanceerde techniek in de trekker dat hij op de centimeter nauwkeurig het wintertarwe inzaait. Adjan kletst verder over zijn kinderen, zijn werk en de schapen die hij heeft ingeruild voor koeien en zet me daarna weer af bij de auto. ,,Wij denken dat het plan dat we hebben, de paarden behouden en een beetje uitbreiding, geweldig zou kunnen, maar het moet ons wel gegund worden”, sluit Adjan af.
