Column Katinka: Op de rem getrapt

“Dat begint gelijk al niet goed! Keer gelijk maar om…” Ik voelde m’n hartslag stijgen. Ik keek naar de spiegels en keerde zoals de examinator aangaf. “Bij de eerstvolgende afslag gaan we rechtsaf en daarna gelijk naar links.” Ik voelde de auto abrupt afremmen. “Ja dat was te hard!” Ik kreeg paniek. De eerste anderhalve minuut ben ik al verkeerd gereden en heb ik een ingreep gehad.

Afgelopen maand had ik de tussentijdse toets voor m’n rijexamen. Bij zo’n tussentijdse toets kan je alvast wennen aan de examensituatie, maar ook vrijstelling verdienen voor je bijzondere manoeuvres. Normaal ben ik niet heel snel in paniek, maar tijdens deze tussentijdse toets heb ik echt 35 minuten lang met stress achter het stuur gezeten.

Vanaf het CBR ging het al niet goed. Na een controle van de gegevens en een uitleg stapte ik samen met de examinator de auto in. De eerste afslag ging dus direct al fout. Ik snap dat een examinator goed moet opletten hoe ik rijd, maar ik denk dat mijn bonkende hartslag nog te horen was in de doodse stilte.

Na ongeveer 20 minuten rijden waren we in een wijkje aangekomen. Ik moest een parkeeropdracht uitvoeren. Achteruit inparkeren. Deze bijzondere verrichting had ik talloze keren geoefend tijdens de rijles. Spiegels checken, slippende koppeling en op tijd insturen. Ik was zelf tevreden met het eindresultaat en we vervolgde de weg. Om vrijstelling te krijgen voor je bijzondere verrichtingen moet je twee verrichtingen goed hebben gedaan. Ik reed dan ook met goede moed naar de laatste locatie.

Als laatste moest ik straatje keren door middel van drie keer steken. Normaal gaat dit zonder problemen. Gewoon een kwestie van goed kijken en op het juiste moment insturen. Ik begon met de verrichting en begon in te sturen. “Maar eh wat doe jij eigenlijk in het dagelijks leven”, vroeg de examinator abrupt. Ik begon met praten en voordat ik het wist, werd de rem heel hard ingetrapt. Er was een auto vanuit de zijstraat gekomen. Ik had hem niet gezien…

Teleurgesteld reed ik terug naar de CBR-locatie. Ik parkeerde de auto en wist eigenlijk al dat ik de verrichtingen niet gehaald had. De examinator zei: “Stap maar uit hoor, als je klaar bent.” En de auto rolde naar achter… Ik was vergeten de handrem erop te zetten. “Zelfs dit is niet gelukt”, zei de examinator. Hoewel ik niet had verwacht dat ik de bijzondere verrichtingen had gehaald was het niet meer nodig om te zeggen dat ik echt alles had verpest. Ik was gewoon heel erg zenuwachtig.

Volgende week heb ik mijn echte rijexamen en laat ik zien dat straatje keren gewoon kan!