Column Astrid: Gezakt en toch feest

Mijn jongste puber hield me de afgelopen weken veel bezig. Het begon allemaal met een heel naar telefoontje. Gezakt voor haar eindexamen. Balen, balen en nog eens balen. Zeker ook omdat we net de vlag hadden uithangen voor oudste puber. Geslaagd voor het MBO. Een beetje dubbel.
Wat nu? Vier dagen na het telefoontje hadden we een gesprek op school. Er waren mogelijkheden, maar daar moest ik wel zelf achteraan. Het jaar overdoen was geen optie, omdat de school na haar leerjaar overgestapt was op een andere leermethode. Dus belde ik van het ene telefoonnummer naar het andere. En telkens werden we weer een illusie armer. Er bleek juist niet veel mogelijk te zijn en al helemaal niet wat ze het allerliefste wilde. De opleiding tot schoonheidsspecialiste. Ik zag er tegenop om haar te vertellen dat we op zoek moesten naar een andere vervolgopleiding. Mijn collega’s die getuige waren van de telefoontjes met teleurstellende afloop, googelde mee en kwamen met suggesties. Juist op dat moment kreeg ik weer een telefoontje. Dit keer een die ik totaal niet zag aankomen. Het was de mentor met de mededeling dat ze toch geslaagd was. Het systeem had haar praktijkexamens niet meegenomen in het gemiddelde. Ik moest drie keer vragen of ik het goed had verstaan. Ze was geslaagd? Echt? Ja, het was waar! En we moesten binnen twee uur op school zijn voor de diploma-uitreiking. Ik sjeesde naar de drogist waar ze aan het werk was en rende de winkel binnen. ‘Je bent geslaagd!’ Er waren klanten en collega’s getuige van mijn emotionele uithaal. Zij kon het ook niet geloven. Ze stamelde en stotterde. Ze mocht naar huis, want we hadden nog een feestje voor de boeg. In het bezit van haar diploma en de mogelijkheid om haar toekomstige opleiding toch te gaan starten, vertrokken we naar Venlo voor een welnessweekend. Nu was het des te leuker. Want een ‘ik-ben-gezakt-cadeau’ is toch een stuk minder feestelijk als een -yeah-ik-ben-geslaagd-en-laten-we daar-een-stuk-of-zestien-keer-op proosten-weekend!’

Het was fantastisch leuk. Zeker toen ze een paar dagen later ook nog hoorde dat ze model mocht staan voor de folders van de drogisterijketen waar ze werkt. Dat ik daarvoor weer vrij moest nemen, naar Driebergen moest rijden en uren moest wachten tot de foto’s waren gemaakt, deed er niet toe. Ze had het allemaal dik verdiend.

Laten we eerlijk zijn. Een slordige fout van de school zorgde ervoor dat we drie keer zo blij waren dan dat we anders waren geweest. We wisten nu tenslotte ook hoe het voelde als het niet gelukt zou zijn. Op naar een mooie toekomst als schoonheidsspecialist. Of wat dan ook. Zolang ze maar happy is!