Boek over een mantelzorger
AlgemeenPOORTUGAAL - Jarenlange mantelzorg voor haar man Martin, leidde bij Meriam Boldewijn (50) uit Poortugaal tot een forse burn-out. Eigenhandig krabbelde ze weer op en schreef er een boek over. ‘Ik wil mensen helpen door mijn verhaal te delen.’
Door Marja Boedart
Fulltime werken, zorgen voor je man, chauffeur zijn, koken, boodschappen doen, en méér, Meriam Boldewijn weet er alles van. Ruim 20 jaar fungeerde zij ‘met alle liefde’ als mantelzorger voor haar man Martin (61) die vanaf zijn 15de diabetes had. Een pittige taak.
“Gelukkig heeft Martin de dialyse lang kunnen uitstellen. Na zijn veertigste moest hij eraan geloven, zijn nieren werkten toen nog maar voor 17 procent”, vertelt Boldewijn. “Door een bacterie in het slangetje van de dialysekatheter, kreeg hij continu buikvliesontstekingen, en was hij vaak ziek.” Een nier- en een alvleeskliertransplantatie volgde, mét positief resultaat. Want sinds die tijd hoeft haar man geen insuline meer te spuiten, slikt hij nauwelijks medicatie, en voelt hij zich doorgaans gezond.
Na Martins operaties in 2003, stortte zijn eega echter in, met een burn-out als gevolg. “Doordat ik altijd bezig was met het zorgen voor Martin naast mijn werk bij de GGD, zorgde ik niet goed meer voor mezelf. Ik werd opgeslokt door (zorg)taken en bezoekjes aan het ziekenhuis.”
Een gesprek met een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis bracht een burn-out aan het licht. “Ik brak, kon niet meer stoppen met huilen. Alle frustratie, stress, angst en vermoeidheid kwamen eruit. Bij thuiskomst keek ik in de spiegel, en stelde mij de vraag: ‘Je zorgt goed voor je man, maar niet voor jezelf. Wanneer ga je dit wél doen, Meriam?’
Toen begon ik aarzelend hulp te vragen aan buren, familie en vrienden, ben grenzen gaan stellen, leerde ‘nee zeggen’, ging mediteren en nam meer rust en quality time voor mezelf. Langzaamaan krabbelde ik weer op.”
Haar bevindingen heeft Boldewijn uiteindelijk opgetekend in haar onlangs verschenen boek Caregiver 2.0 From Burnout to Powerhouse. In het Engels ‘voor een groter lezerspubliek’, maar een Nederlandse versie volgt dit najaar. Lachend: “Ja, het schrijven heeft even geduurd. Deze coronatijd bleek het juiste moment. En nee, het is geen dikke pil, want mantelzorgers hebben het al druk genoeg!”
Het boek heeft ze geschreven voor mantelzorgers en niét-mantelzorgers. “Als ik één mens kan helpen met mijn boek ben ik al blij. Je hoort altijd het verhaal van de patiënt, ik vertel het verhaal van de mantelzorger.”
Ze is nog geregeld mantelzorger. Want, al gaat het overwegend goed met haar man, soms heeft hij door de diabetes nog diverse lichamelijke klachten. Ook zorgt ze al jaren als mantelzorger voor haar broer, na een plotselinge hersenbloeding. “Maar ik kan er nu goed mee dealen”, want na de burn-out ben ik een veel betere mantelzorger: 2.0. Ik heb de kracht en energie in mezelf gevonden. Daardoor kan ik anderen ook beter helpen.”
Boldewijn en haar man genieten nu elke dag van het leven, want ‘we kregen een tweede kans’. “We maken ons niet druk om kleine dingen. We denken niet in beperkingen, maar mogelijkheden. Ik ben gek op lezen, sinds kort schrijven, mediteer en samen luisteren we graag naar muziek. We zijn gek op reizen en Martin kan nog steeds motorrijden. Mijn broer maakt gebruik van een scootmobiel. Maar hij leeft, telt zijn zegeningen. Hij wil zelfs weer gaan leren autorijden. Geweldig, toch?”
