Column dominee Coen van Alphen: Het mag weer

Het mag weer: zingen! Onder de douche kon het altijd al, maar sámen zingen was tijdens de hele coronacrisis verdacht, verboden en in de ban gedaan. Zingen gold als gevaarlijk, vanwege de rondzwevende aerosolen die voor besmettingen konden zorgen. Dat risico zal ik niet ontkennen. Maar dat zingen gevaarlijk is? Er zijn juist weinig activiteiten die béter zijn voor mensen. Zingen brengt letterlijk iets in beweging van binnen. Wie zingt, stijgt boven zichzelf uit. Zingen en vrolijkheid hebben dan ook alles met elkaar te maken. Een avondje zingen kan je kilo’s lichter maken. Nog fijner is het om sámen te zingen. Uit het niets ontstaat dan iets heel bijzonders: samenklank, harmonie. En daarmee: schoonheid, die raakt en ontroert. Zingen is de basis van alle muziek, zei de componist Telemann. Samen zingen brengt ook nog eens verbinding. Ruziemakende buren uit De rijdende rechter zou je toewensen dat ze samen op een koor zouden gaan: dan was de tussenkomst van mr. John Reid niet meer nodig.

Het mocht dus niet meer, zingen. Een ramp voor de vele koren die Nederland telt. En voor de kerkdiensten. Want in tegenstelling tot wat velen denken gaat het in de kerk niet alleen om de preek. Zingen maakt de kerkgangers van toehoorders tot deelnemers. Zingen is zo essentieel voor de kerkdienst, omdat zingen alle aspecten van geloven omvat: lofprijzing, smeekbede, vertrouwen, hoop en steeds opnieuw lofprijzing. Het gebrek aan gemeentezang werd bij ons ingevuld door voorzangers. Zo bleef het loflied klinken. Maar de gemeente viel het zwaar om hun mond te moeten houden. Ik ken mensen die niet naar de kerk kwamen, omdat ze toch niet mochten zingen. Gemankeerd voelden we ons, vijftien maanden lang. Wat mij betreft bleef het crisis zolang we niet mochten zingen.

Nu mag het weer. Eindelijk mogen de stembanden weer gaan trillen. Eindelijk mag het hart al zijn vreugden en verdriet weer uitzingen. Eindelijk mogen we elkaar weer opheffen en meenemen: zing met ons mee! Wat was het fijn om dat weer onbekommerd te mogen doen. Wie ook blij is, is de organist. Die mag eindelijk weer alle registers opentrekken en het orgel mee laten jubelen. Tijd voor een danklied, wat mij betreft.