Column Katinka: Auw, auw mijn kont

“Ik durf niet meer, ik ga echt niet meer! Weet je wel hoe hoog dit is?” Daar hing ik dan te wachten. Op 100 meter hoogte rondjes te draaien aan een touw. “Nog even lachen naar de camera” riep de instructeur naar… Nou ja laten we haar voor het verhaal even Femke noemen.

Toen mijn zusje vorig jaar 16 werd, kreeg ze van mijn ouders als cadeau dat ze mocht abseilen van de Euromast. Ik was natuurlijk stiekem wel een beetje jaloers en besloot om met haar mee te gaan. Ook overtuigde we Femke en haar zoon om met ons te gaan abseilen.

Zo gezegd, zo gedaan. We boekten vier kaartjes en dachten er niet meer over na. Zo eng kan het niet zijn toch? We waren tenslotte al veel vaker op de Euromast geweest. Maar nu we wisten dat we over de rand heen moesten gaan klimmen, leek het opeens veel hoger. (Note to myself: misschien de volgende keer gewoon voor een dagje dierentuin gaan.)

Nadat ik (tevergeefs) iedereen heb proberen te overtuigen om met de liften naar beneden te gaan, was het toch echt zo ver. Femke en ik “moesten” als eerste naar beneden. “Hoe vaak gaat dit eigenlijk fout op een dag?”, vroeg ik na een voor mij veel te korte uitleg. “Nooit, ga hier maar op mijn knie staan en dan kan je over de rand heen.”

Arme man, dacht ik nog. Maar ik stapte op zijn knie en ging over de rand. Daar hing ik, aan de Euromast. Met mijn vingers om het touw geklemd, genoot ik van het uitzicht. “Ja heel goed en dan kan je nu langzaam naar beneden. Femke gaat het wel?” Femke was niet van plan om verder naar beneden te gaan. “Auw, auw mijn kont. Ik durf niet meer, ik ga echt niet meer! Weet je wel hoe hoog dit is?”, riep ze naar de instructeurs.

Gelukkig slaagden de instructeurs erin om Femke te overtuigen door te zetten en stonden we na ruim een half uur met onze beide benen op de Rotterdamse bodem. Ik zal eerlijk zeggen, ook ik kon de grond wel kussen. Maar we het uiteindelijk gewoon gedaan!