Dominee Coen van Alphen:Dingen die ik moet doen

Stofzuigen, die-en-die terugbellen, auto naar de garage, boodschappen doen, en nog veel meer. Things do do op mijn lijstje voor vandaag. Ik heb het nog niet eens over werk, maar over de gewone dagelijkse dingen die ook moeten gebeuren. Ze kosten altijd meer tijd dan ik denk. Gordijnroede repareren, kaartje sturen, naar informatie-avond gaan, enzovoort. Ik stop maar, want u hebt ongetwijfeld uw eigen lijstje. Het is bevredigend om een streep te zetten door wat gedaan is. En onbevredigend om te zien wat er nog open staat aan het eind van de dag. Dat hevel ik dan maar over naar het lijstje van de volgende dag… maar het is zeker: dan zullen zich weer nieuwe dingen aandienen.

Arnold Lobel schreef briljante verhalen voor kinderen over Kikker en Pad, twee beste vrienden. Het verhaal ‘Een lijst’ gaat over Pad, die op een ochtend een lijstje maakt van dingen die hij die dag moet doen. Als eerste schrijft hij op: ‘Wakker worden’. Waar meteen een streep door gaat, want dat heeft hij al gedaan. Nadat het hele dagprogramma is opgeschreven (waaronder: ‘Naar Kikker gaan, samen wandelen’) gaat hij naar Kikker, om samen te wandelen. Het is een fijne wandeling. Maar dan komt er een windstoot, die Pads lijstje uit zijn hand blaast. Het gevolg is dat Pad in paniek raakt, omdat hij zonder lijst niet meer weet wat hij moet doen. Daarom besluiten ze om maar rustig te blijven zitten tot de zon ondergaat. Tenslotte herinnert Pad zich wat er als laatste op zijn lijstje stond: ‘Slapen gaan’. Hij schrijft in het zand: ‘Slapen gaan’, zet er een streep door en gaat dan rustig slapen.

Geregeerd worden door je todo-lijstje: zo moet het niet. Er zijn ook mensen die om die reden helemaal geen lijstjes meer maken. Ze nemen de dag zoals die komt. Knap vind ik dat. Want het lijstje is mijn houvast bij alles wat ik niet moet vergeten. Maar het is waar: dat lijstje is niet het leven zelf. Eigenlijk moeten er ook wat open plekken opstaan: ruimte voor het onverwachte. Dat is misschien wel minstens zo belangrijk als de geplande dingen.

Daarom besluit ik om nog een lijstje te maken met dingen die ik niet zozeer kan dóen, maar wel voor open wil staan. De merel horen zingen in de vroege morgen, de duif zien scharrelen met takjes. Opmerken hoe er al groene puntjes opschieten, de knoppen op uitbarsten staan. Praatje maken met iemand die ik tegenkom. Luisteren naar pianoklanken door een openstaand raam. Even stilstaan om de zon, de wind of de regen voelen op mijn huid. En in een wereld vol onrust en slecht nieuws: de hoop en de moed niet verliezen.

Het heeft iets te maken met wat Jezus ooit zei: ‘Kijk eens naar de lelies, hoe ze groeien. Kijk eens naar de vogels in de lucht. Maak je geen zorgen voor de dag van morgen, wan de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf.’ Hoe waar, en hoe moeilijk soms…