Column Dominee Coen van Alphen: Ontheemd, voor hoelang?

Het staat niet meer elke dag voor op de krant, maar de oorlog in Oekraïne gaat onverminderd door. De mensen die verjaagd zijn door het Russische geweld hadden tot 24 februari een normaal leven met familie, school, werk, uitgaan, bouwen aan een toekomst. Toen kwam de oorlog, met bombardementen, vernieling, angst en dood. 

Tot eind juni verbleven er vluchtelingen in ’t Centrum. Toen de vluchtelingenstroom op gang kwam werd de grote bovenzaal van het gebouw in gereedheid gebracht. Tuinschermen werden geplaatst om kamertjes te vormen, bedden aangeschaft bij Ikea, veel mensen brachten een linnenpakket. Een groot aantal vrijwilligers meldde zich om te helpen. Uiteindelijk was een klein groepje voldoende, omdat de Oekraïners die aankwamen, al snel zelfredzaam bleken te zijn. 

Het waren vooral vrouwen en kinderen. Een drama op zich: de mannen mochten immers niet weg. De mensen die hier verblijven hebben dagelijks grote zorgen om hun mannen, vaders, zonen. Bijzonder is dat er ook huisdieren meekwamen. Op zeker moment waren er naast 24 mensen ook 2 katten en 6 honden. Een pittige uitdaging om het met elkaar uit te houden. 

De kinderen gingen al snel naar school, en leren daar in rap tempo Nederlands. Een aantal van de vrouwen heeft een baan gevonden in de omgeving. Je mag het gerust een teken van veerkracht noemen. De vrijwilligers zijn er erg van onder de indruk hoe moedig deze mensen zijn en hoe snel ze hun weg weten te vinden in een vreemd land met een onbekende taal. De vertaalapps op de telefoons bewijzen goede diensten. Maar ook het leed komt aan bij de vrijwilligers. Ze horen de verhalen, zien de foto’s van kapotgeschoten huizen, voelen het verdriet van de mensen. Hartverscheurend.

Als ik dit alles hoor, denk ik: zó moet het met de asielopvang. Het kan dus wel, in een goede samenwerking van gemeente en vrijwilligers. Het is niet zo dat asielzoekers ‘onze banen en huizen bezet houden’, zoals je wel eens hoort. Het zijn mensen van wie het leven in hun eigen land onmogelijk is gemaakt. Ze zoeken veiligheid, een dak boven het hoofd, een schoon bed. Het zal je maar overkomen. Het is een kwestie van menselijkheid dat zij op een fatsoenlijke manier worden opgevangen. 

Inmiddels is ’t Centrum weer leeg. Op de avond van het afscheid organiseerden de Oekraïners een maaltijd voor de vrijwilligers. Tijdens het eten werd er gelachen, gehuild, en gezongen bij de gitaar die iemand had meegenomen. Er is een andere opvangplek en de meeste mensen hebben verblijf gevonden in woningen waarvan de geplande sloop is uitgesteld. Hopelijk vinden ze er wat meer rust. En kunnen ze zo snel mogelijk met hun geliefden verenigd worden en weer iets opbouwen in hun land.