Column Dominee Coen van Alpen: Tussen hoop en vrees

Eindelijk gaat het de goede kant op! Corona is nog niet weg, maar de zwaarste tijd lijkt voorbij. Na twee jaar crisismodus is nu het devies: leren leven met het virus. Wat een geluk dat de omikronvariant zoveel minder ziekmakend is. Daardoor kwamen de versoepelingen onverwacht snel. Van complete lockdown belandden we in een paar weken tijd bij de opheffing van alle beperkingen. Mondkapjes af. Thuis onbeperkt gasten ontvangen. De horeca, de cultuursector en de kerken weer helemaal open. Vervallen is zelfs de basisregel die zo ongeveer symbolisch was voor deze crisis: anderhalve meter afstand houden. Terug naar normaal, het is gewoon nog even wennen.

Het werd wel tijd. De stand van ons geestelijk welzijn had een gevaarlijk dieptepunt bereikt. Overal om je heen voelde je gelatenheid en gebrek aan levenslust. Zeker jongeren leden aan de eenzaamheid en de uitzichtloosheid van de situatie. Daarnaast dreigde door de omstreden beperkingen het gevaar van een volkomen verdeeld land.

Nu de samenleving weer open mag, is dat ineens anders. De druk is van de ketel. Wat de maatschappelijke kloof betreft: we zullen het vast niet overal over eens worden, maar wel hoop ik op meer mildheid. Dat er minder veroordeling zal zijn, meer begrip voor elkaars standpunten. Het zou winst zijn als we terugkijkend zeggen: jij keek er zus tegenaan en ik zo, maar voor ons allemaal was het zwaar en we zijn er toch doorheen gekomen. Wat het welzijn betreft: we knappen ervan op dat we weer naar een concert kunnen, dat familiefeestjes door kunnen gaan, en dat de kerk weer vol zit. We kunnen weer zorgeloos dichtbij elkaar zijn. Dat geeft ontspanning, merk ik om me heen en aan mezelf. Alsof na de winter de lente doorbreekt. Dat is trouwens ook letterlijk het geval. Hoewel we nog vroeg in het jaar zitten, hoor je de vogels zingen en steekt overal nieuw groen de kop op. Afgelopen dagen konden we ons baden in zonlicht.

Maar terwijl ik dit schrijf, verschijnt een nieuwe donkere wolk aan de horizon. De Russische invasie in Oekraïne brengt na lange tijd weer oorlog in Europa. Het grijpt ons aan. Waar zal dit eindigen? Wat betekent het voor onze eigen veiligheid? Het doet ons opnieuw beseffen dat vrede, vrijheid en democratie niet vanzelfsprekend zijn. En dat agressie en geweld nooit de oplossing brengen.

Hoop vanwege de verbeterde coronasituatie, vrees om het wapengeweld in Oost-Europa. Zo gelaagd en meerduidig is ons bestaan op dit moment. Met de mensen in Oekraïne bidden we om een eind aan het geweld, om vrede voor hun land. In alle verwarring: dat de hoop het mag winnen van de vrees.