Column Dominee Coen van Alphen: De deur op een kier

U kent het wel. Als je op vakantie in het buitenland bent: even die mooie kerk binnenstappen waarvan de deur openstaat. Even de stilte op je in laten werken. Het glas-in-loodraam bewonderen. De eeuwenoude geur opsnuiven. Het besef van de vele generaties hier gezeten hebben. Misschien steek je een kaarsje op voor iemand die je dierbaar is. Misschien spreek je wel spontaan een gebedje uit.

In protestants Nederland zijn de kerken doordeweeks meestal gesloten. Alleen op zondag zwaaien daar de deuren open. Maar zelfs dat was de afgelopen tijd niet het geval. Tijdens de eerste en tweede lockdown (vanaf december) bleven de kerkdeuren dicht. Noodzakelijk vanwege het virus, pijnlijk tegenstrijdig met alles waar de kerk voor staat. Welkom, beiert de kerkklok. Blijf thuis, zegt de dichte deur.

Het is maart en de coronacrisis duurt al een jaar. Het eind is nog niet in zicht. Het blijft razend spannend: kunnen we verder versoepelen of rolt de derde golf over ons heen?

Dat de kerkdeuren dicht zijn, ervaar ik in mijn werk als één van de moeilijkste dingen aan deze crisis. Ja, mensen kunnen online de dienst meevieren. Dat is goed geregeld en daar ben ik blij mee. Als kerk gaan we ook niet zo snel failliet – wat dat betreft is het voor de horeca een heel ander verhaal. Maar wat we na een jaar zo enorm missen is de daadwerkelijke ontmoeting met elkaar. Het oogcontact, de glimlach, de hand op de schouder, het samen zingen. Kerkhonger, noemen we het gekscherend.

Als kerken blijven we de situatie nauwlettend in het oog houden. Zodra het veilig kan, hopen we weer kerkgangers toe te laten – in afwachting van betere tijden!

Intussen staat de kerkdeur op een kier. Steeds meer kerken in Nederland hebben doordeweeks een moment waarop ze hun deuren open zetten. In Rhoon kun je op woensdag de Maranathakerk en de Dorpskerk binnenlopen, om daar zomaar even te zitten. Voor besmetting hoef je niet bezorgd te zijn: de ruimte is groot genoeg en het loopt niet storm. Maar dat is juist het bijzondere. Even de serene stilte ervaren. Op een plek die onze menselijke kleinheid overstijgt, een plek die al heel wat stormen en crisissen doorstaan heeft. Ook deze crisis gaat ooit voorbij.