Column wijkagent Jan Waasdorp: De weg naar Hamelen

Ik ben bij de politie tien jaar praktijkbegeleider geweest en leidde dan studenten op tijdens hun praktijkstages. Veel van deze studenten zijn vaak jonger dan mijn eigen zoon en kennen de serie uit het begin van de jaren zeventig: ‘Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen’, dus niet. Die serie is uit een tijd dat ik van mijn ouders eindelijk iets later naar bed mocht, in plaats van 19 uur mocht ik om 20 uur naar bed. De meeste van mijn studenten waren zelfs nog niet eens geboren.

Nu gebeurde het dat ik met één van mijn studenten die inderdaad nog niet geboren was in de tijd van “Hamelen”, surveilleerde in Rotterdam-Zuid. Eén van de volksbuurten die Rotterdam rijk is. Toen wij een man zagen die met een papier in zijn hand naar ons zwaaide. Op het papier stond in een wat onduidelijk handschrift ‘Bleiswijk’. De man sprak geen Nederlands. De weg werd dus in het Engels uitgelegd. Terwijl mijn student in zijn beste Engels, klinkend als Ambtenaar Ogterop Deux, de man vertelde hoe hij vanuit Rotterdam Zuid naar Bleiswijk kwam, zag ik achter de man een mij bekende vrouw van ongeveer zestig jaar uit een auto stappen. Een moment dacht ik aan Ludmilla van de Eiken.

Deze vrouw en ik hebben, in de jaren dat wij elkaar kennen, een goede band opgebouwd en hebben in sommige situaties slechts een blik nodig om elkaar te begrijpen. Zij had kennelijk direct door dat de jonge collega, in haar ogen mogelijk een soort van Barendje Stip, een student was die nog niet zolang in dienst was. Hij was net bijgekomen van het uitleggen van de route naar Bleiswijk in zijn beste Engels aan de man van Poolse afkomst, toen de vrouw direct vroeg of zij ook iets mocht vragen. Mijn collega, zo behulpzaam als hij is, zei uiteraard dat dat geen probleem was. Ik hoorde dat de vrouw vroeg: ”Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer.”

Deze zin is voor de volgers van de in de jaren zeventig populaire serie niet onbekend, maar mijn collega was in de jaren zeventig nog niet geboren. Mijn collega keek mij aan met een blik die Martin Brosius in zijn rol als Aernout Koffij niet zou misstaan. Net voordat hij het adres Hamelen in de routeplanner wilde gaan invoeren heb ik hem onderbroken en verteld hoe het in elkaar zat en dat de vrouw een grapje maakte.

U begrijpt dat we er nog wel even om hebben gelachen.