Column Dominee Coen van Alphen: Feest van de democratie

Binnenkort mogen wij weer onze stem uitbrengen voor de Tweede Kamer. Het is moeilijker dan ooit, want er zijn dit jaar niet minder dan 89 geregistreerde partijen, waarvan 26 nieuw. Originele namen zitten ertussen: ‘Blije Burgers’, ‘het Zetelgenootschap’, ‘Partij zonder Naam’ en ‘Splinter’ (nee, niet naar de deelnemer uit WIDM). Ongetwijfeld hebben ze frisse ideeën, anders hadden ze zich niet gemeld. Het is mooi dat mensen nog zin hebben om de politiek in te gaan. Of het land er met zoveel partijen bestuurbaarder van wordt, is natuurlijk de vraag. Ik vind het met de dertien partijen die nu in de Kamer zitten al ingewikkeld genoeg.

Toch is het een rijkdom dat we zoveel te kiezen hebben. In andere landen, zoals in de VS, is de keuze beperkt tot twee smaken. Dat kan goed gaan, maar ook goed fout. Bij de recente presidentsverkiezingen leek het meer op de Verdeelde dan op de Verenigde Staten. Veel andere landen kennen officieel meerdere partijen en heten daarom een democratie. Maar vaak is het zo dat de partij die de macht heeft, alles bepaalt. Er zijn ook staten waar je wel mag stemmen, maar waar al decennia lang één partij aan de macht is. De uitslag van de verkiezingen staat er van tevoren al vast.

Er wordt veel gemopperd op de politiek in ons land, maar laten we niet vergeten dat er ook veel goeds is. Wat geweldig dat we in een vrij land leven, waar we mogen zeggen wat we willen en mogen stemmen op wie we willen. Maar democratie is ook kwetsbaar. Het kan zomaar om zeep geholpen worden, daarvan levert de geschiedenis voorbeelden genoeg. Kortom, het is belangrijk om te stemmen en zo medeverantwoordelijkheid te dragen voor wie ons land regeren in de komende vier jaar.

Zelf weet ik al op wie ik ga stemmen. Niet op een van de 26 nieuwe partijen, ondanks hun originele namen en frisse ideeën. Ik ga stemmen op een saaie, degelijke politicus. Ik ben helemaal klaar met lui die met grote woorden smijten, die precies weten hoe het allemaal zit en welke kant het (niet) op moet. Ik ga voor iemand die zonder veel bombarie gewoon zijn werk doet. Iemand die luistert naar anderen, maar ook naar zijn of haar eigen geweten. En als ik over vier jaar niet tevreden ben, dan stem ik weer vrolijk op iemand anders.