Column Rob Maas: Anonieme ergernis

Mijn smartphone licht op. Boven de groene en rode ronde knop lees ik: 'Anoniem'. Ik moet toegeven dat ik een principiële anonieme-beller-weigeraar ben. Ik neem bewust het risico dat goede vrienden mij tevergeefs proberen te bereiken. ,,Je kunt ook overal een probleem van maken,” zeggen diezelfde vrienden, ,,vroeger voordat nummerherkenning bestond wist je nooit door wie je werd gebeld.” Ze hebben gelijk, vroeger nam ik zonder te weten wie mij belde beleefd de telefoon van de haak en zei: ,,Goedendag, u spreekt met Rob Maas.” Daar breng ik vervolgens tegenin: ,,vroeger, wat nou vroeger, vroeger kon je niet eens zelf bellen, dat deed een centralist voor je.” Ik heb slechte ervaringen, een anonieme beller is bijna altijd een of ander bedrijf, dat iets van mij wil weten of iets aan mij wil verkopen. Boos kan ik worden wanneer goede doelen organisaties mij anoniem bellen en op mijn gevoel proberen in te werken, in de veronderstelling dat ik nog meer geld heb om weg te geven. Ik ga zelfs zover dat als zij mij blijven bestoken met e-mails, post en belletjes ik mijn gebruikelijke giften stopzet. Wie niet horen wil.......

Beste lezer, u heeft gelijk, ik erger me voor niets als ik het telefoontje niet beantwoord, ik weet immers niet wie er belt. Maar door niet te antwoorden, probeer ik grotere ergernis te voorkomen, ik sta niet voor niets ingeschreven in het Bel-me-niet Register.

Ondanks mijn weigerachtige houding voel ik een enkele keer aan dat de anonieme beller belangrijk nieuws heeft. ,,Het is Anoniem,” zegt mijn echtgenote. ,,Ach, neem toch maar op, je kunt nooit weten,” antwoord ik. Het is het ziekenhuis. Zij hadden mijn broer gebeld. Ze hebben een gaatje in de agenda gevonden voor een noodzakelijk medisch onderzoek. Ze konden hem niet bereiken. Dat verbaast mij niets, want ik heb hem op het hart gedrukt nooit te antwoorden als er wordt gebeld door 'Anoniem'.

Dominee Rob Maas