Column Dominee Rob Maas: Adembenemend

Peter Schaap zong het lied 'Adem mijn adem, voel wat ik voel'. De tekst borrelt op in mijn hoofd. Ik vermoed omdat de periode waarin we nu zo'n elf weken leven, mij regelmatig de adem beneemt. Het lied zingt van twee verliefde mensen die heel dicht bij elkaar willen zijn. Dat is in deze tijd verboden. Dat we zelfs onze liefste mensen niet te dicht mogen naderen doet mensen pijn. Ik hoor en zie oud en jong letterlijk wegkwijnen, stikken, omdat ze niet op adem kunnen komen bij de ander, geen troost kunnen vinden of een dierbare niet kunnen omhelzen. Anderen roepen dat we niet zo moeten overdrijven en best wel even zonder knuffels kunnen, het dodelijke virus moet worden bestreden. Wie heeft er gelijk? Al schrijvend zie ik plotseling opnieuw het hoofd van George Floyd, en die knie in zijn nek. Dat verschrikkelijk beeld van een man die maar blijft roepen: “ik krijg geen adem,” en uiteindelijk overlijdt. In de VS lijkt de geest van woede en haat uit de fles te zijn en lopen protesten uit de hand.

Afgelopen weekend vierden we Pinksteren, het feest van de Geest, de Geest van God. Het is een feest dat een ieder wil inspireren, met de Geest van onderlinge liefde, de liefde van mensen voor elkaar. Het is mooi om te ervaren dat ook in deze moeilijke tijden mensen elkaar blijven liefhebben. Dat moet wel kracht van boven zijn, denk ik net zoals het feit dat Pinksteren dit jaar samenviel met de omslag van 'blijf thuis' naar 'vermijd drukte'. We kregen iets meer ruimte, ruimte om te ademen en ruimte om te voelen. Peter Schaap zingt: “Ik zal jou zijn” en “jij zult mij zijn”. Ik houd hoop dat ooit alle mensen één zijn en gelijkwaardig zullen worden behandeld. Ooit, maar mag het wel een beetje snel?

Dominee Rob Maas