Column dominee Rob Maas: Gelukkig weer Nieuwjaar
Algemeen"Nee, wow, ongelooflijk, waar is die gebleven? Hij is helemaal weg," riepen mijn broers en ik uit. Met een kanonslag bliezen we een aardewerk bloempot op (doe dit thuis niet na). Pas nadat onze ouders naar ons psychisch welzijn hadden geïnformeerd dachten we na over waar de scherven waren gebleven.
Het was nieuwjaar ergens in de vorige eeuw. Nu vele tientallen jaren later ben ik blij dat ik mijn ogen, oren en handen nog heb. Een ongeluk zit immers nog altijd in een klein hoekje.
Nog niet zo lang geleden, ik zie het nog zo voor me. Mijn echtgenote en ik stappen de zebra op, het wachten beu. De eerste auto rijdt door, maar de berijder van een mooie off-road motorfiets zien we inhouden, een dansje maken, overhellend naar voren, terugvallend, een slinger naar links en naar rechts met de grand finale voor ons op de zebra. "Help," horen we gedempt vanuit de helm klinken, indringend genoeg om vlug met wat hulp de motor van het linkerbeen van de jonge vrouw te trekken.
Tegenover haar voelen we ons schuldig ook al is er niets ernstigs met haar aan de hand.
Wij hadden erop gerekend dat ze door zou rijden en zij had ons niet op tijd gezien.
En inderdaad er gebeuren ergere dingen. Zo hoor ik een vrouw van middelbare leeftijd zeggen: "Gelukkig weer een nieuw jaar."
Haar 2019 was er een van ziekte, werkloosheid, overlijden van de liefste oma, rechtszaken en een dreigende uithuiszetting.
Met haar zijn er meer mensen die echt hopen en bidden dat 2020 een jaar zal worden met goed nieuws, goede berichten en het maken van een nieuw begin. En dat gun ik iedereen: zo'n gelukkig nieuwjaar.
Maar beloof me, doe toch ook maar voorzichtig.
