Column Astrid: Iedereen een keer in de krant

Op Netflix staat de serie After Life. Acht afleveringen van een half uurtje. Het gaat over een man die op de redactie van een huis-aan-huis krant werkt. Voor mijn collega's en mij super veel herkenning. De verkopers, de directeur en natuurlijk de redacteur, inclusief de krantenbezorger die zijn stapel kranten in de struiken smijt. De hoofdpersoon is net zijn vrouw verloren en ziet nergens meer de lol van in. Maar zijn werk gaat gewoon door en moet hij in zijn ogen een saai verhaaltje schrijven over een man die met zijn neus kan blokfluiten en over een vlek op de muur, die veel weg heeft van een beroemd acteur. Door de mix van drama en humor en niet te vergeten, de mooie zinnen die erin voorkomen, zat ik een hele zondag aan mijn scherm geplakt.

In de laatste aflevering (let op: SPOILER) zegt de redacteur 'iedereen moet een keer in zijn leven in de krant hebben gestaan.' En toen dacht ik: JA. Dat is gewoon hartstikke waar. Want iedereen heeft een verhaal te vertellen. We kunnen misschien niet allemaal met onze neus blokfluiten, maar die dame van ver in de tachtig die al jarenlang dekens breit voor de kindertjes in Polen heeft zoveel te vertellen. En dat meisje van tien jaar dat flessen ophaalt, om vervolgens het statiegeld te doneren aan een goed doel, moet ook haar podium krijgen. Of die vrijwilliger die al sinds jaar en dag hart en ziel in een vereniging legt of die man die al zijn hele leven in het dorp woont en daarom een bekend gezicht is geworden. Wat weten we eigenlijk van dat bekende gezicht?

Daarom vind ik, in tegenstelling tot de hoofdpersoon in de serie, mijn werk zo ontzettend leuk. Je komt bij iemand thuis om het over danslessen te hebben en vervolgens heb je een heel gesprek over gezonde taarten bakken en voordat je het weet maak je een vervolgafspraak om daadwerkelijk die taart te gaan bakken. Of je praat met iemand over een jeugdherinnering en zit vervolgens samen huilend op de bank. En of ik nu bij de haakclub ben of bij een deejay-les, op een festival rondloop of bij een zestigjarig bruidspaar op de bank zit, er zijn altijd verhalen te vertellen. Iedereen heeft een verhaal en iedereen verdient minimaal een keer een plekje in de krant.

In de afgelopen jaren ben ik dus ook al op heel veel plekken geweest in het BAR- gebied en heb ik aardig wat verhalen mogen schrijven. Maar er mist nog iemand op mijn verlanglijst. Wie kan er met zijn neus blokfluiten en wil daarmee in de krant?