OLYMPUS DIGITAL CAMERA
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Column Astrid: Blauwe mascara vs lipfillers

Algemeen

Toen ik veertien was had ik discussies met mijn moeder over het dragen van blauwe mascara. Dat was een peulenschil in vergelijking met de discussies die ik met mijn veertienjarige dochter voer. Die gaan over tatoeages, lipfillers en hairextensions. Met dank aan de vele YouTube video's die ze bekijkt waardoor het doodnormaal lijkt. Je zet gewoon een pruik op als je haar je niet bevalt. Je lippen horen vol te zijn, smalle lippen zijn zo 1980. En dan die tatoeages. Zodra je achttien bent, ren je naar de tattooshop en laat je plaatjes op je lichaam zetten. Ondanks dat ik graag een moeder wil zijn die met haar tijd meegaat en open sta voor alle veranderingen in de tijd waarin mijn dochters van kleine kinderen naar volwassenheid groeien, heb ik er moeite mee. Ik snap dat ze hele dagen appen en Instagrammen. Ik begrijp dat de telefoon een verlengstuk van hunzelf is geworden. Ik probeer de 'straattaal' onder de knie te krijgen zodat ik tenminste begrijp wat ze zeggen en zodat ik zelf ook eens een woord er in kan gooien. (Heb je fix of flow met hem? Klinkt best cool toch?) Ik snap dat ze zeuren om een reisje naar Miami en hun neus ophalen voor Spanje, want ook op reis naar Amerika in plaats van kamperen in Frankrijk is doodnormaal anno 2019. Dat ze weigeren om een boterhammen van thuis mee te nemen als ze een dagje gaan shoppen, want ze willen naar MC Donalds, wil ik ook nog inkomen. Maar dat ze hun lippen op willen vullen? Nee, dat is zelfs voor deze hippe moeder een brug te ver. Ze zijn zo mooi, zo jong en rimpelloos. Ik vrees het jaar 2023. Het jaar dat jongste kind achttien wordt. Het jaar dat ze geen toestemming meer van haar wijze moeder nodig heeft en het zelf moet gaan doen. En dus ook beslissingen gaat nemen waar ik totaal niet achter sta.

Maar ook dat is 2019. Moest mijn moeder in 1992 accepteren dat ik op mijn achttiende mijn koffers pakte en naar Londen vertrok voor een jaar, zo zal ik moeten accepteren dat jongste kind op haar achttiende een afspraak zal maken bij botoxkliniek of tattooshop.

Maar ik heb goede hoop dat de tijd nog om gaat slaan. Ik zie de meiden nu kleding dragen die ik ook droeg op hun leeftijd. (had ik het maar bewaard!) Ieder seizoen pak ik mijn puberfoto's erbij om te bewijzen dat ik exact hetzelfde shirtje of rokje droeg. Alles veranderd en komt in een golfbeweging weer terug, dus misschien is het over vier jaar wel weer super hip om vooral heel erg jezelf te blijven.
Fingers crossed.

Advertenties uit de krant