Column Dominee Maas: Vrienden voor het leven

Op weg naar huis op de A12 zie ik dat mijn telefoon oplicht. Het is Govert, iemand die mij altijd mag bellen; zwaar depressief en zelfmoordgedachten. Ik neem op en zeg dat ik eerst de auto moet parkeren. Ik ben bang dat hij ophangt, maar dat doet hij niet. Eenmaal geparkeerd vertelt hij dat hij er helemaal doorheen zit. Het hoeft voor hem allemaal niet meer. Bezorgd en getraind vraag ik of er iemand in de buurt is. Mensen die zelfmoord willen plegen moeten niet alleen zijn. Ik zeg dat hij een vriend moet bellen, maar wil de verbinding niet verbreken. "Bel mij daarna direct terug," zeg ik. Zenuwslopende minuten  gaan voorbij. Wat als hij niet terugbelt? De politie bellen? Dat kun je één keer doen, daarna is meestal het vertrouwen weg. Hij belt terug. Een vriend komt naar hem toe. We praten nog wat. Ik bevestig hoe waardevol hij is gewoon als mens, dat de depressie hem deze gedachten bezorgt en dat dit een terugval is in het proces van beter worden. Het helpt heb ik het idee. Dus hang ik op nadat hij belooft mij te bellen als de vriend is gearriveerd. Als ik wegrijd van de parkeerplaats zijn er ruim drie kwartier verstreken. Toch zit het mij niet lekker. Onmacht strijdt met iets willen doen. Nabijheid overbrugt afstand tot hem die onbereikbaar is. Govert wil niet dood, maar voelt dat hij niet leeft. Als ik de auto voor mijn huis parkeer hoor ik dat mijn telefoon gaat. Het is Govert, zijn vriend is er. "Geef mij je vriend even," vraag ik. Als ik hoor dat die bij hem blijft, durf ik met een gerust hart de situatie over te laten. In de badkamer zeg ik tegen de spiegel: "Wat is het mooi vrienden voor het leven te hebben, want soms komt het er echt op aan."

(praten over zelfmoord bel 0900-0113 of www.113.nl)