Column Rob Maas: Een nieuw begin

Met grote, dikke tranen uitgeveegd over haar rood aangelopen gezicht gooit het zesjarige meisje de tekening van haar hond voor mij neer. ,,Hij is helemaal mislukt", zegt zij snikkend, alsof de wereld is vergaan. ,,Dat valt toch best mee", probeer ik. Maar er volgt een luid: ,,Nee!"

We zitten buiten en ik kijk om mij heen en zie dat het lente is. De magnolia, Japanse sierkers en narcissen bloeien en alle bomen staan in knop. En Pasen is in aantocht zowel in als buiten de kerk. Pasen wordt wel het feest van het nieuwe begin genoemd. Maar niet voor iedereen. Op een mooie zonnige middag zegt op de drempel van de kerkzaal een man: ,,Soms kun je helemaal niet opnieuw beginnen, dat laat bijvoorbeeld de gezondheid niet toe." Hij is deze lichte dag gekleed in contrasterend zwart. ,,Ja, je hebt gelijk", antwoord ik, ,,het optimisme van de moderne mens draaft soms een beetje door." Het klinkt als een mantra van de tijd waarin we nu leven: je kunt altijd opnieuw beginnen. Maar wat is een nieuw begin? Er is dat verhaal van de graankorrel die eerst moet sterven in de aarde voordat er een nieuwe plant uit kan groeien. De cyclus van de natuur. Toegepast op het leven moet je als mens eerst het oude opruimen of loslaten, voordat het nieuwe kan beginnen. Dat is Pasen. Niet alleen het nieuwe leven in de lente ontstaan uit een ei, maar ook het nieuwe leven van de mens, die soms door zware tijden heen, niet weet waar hij het zoeken moet. Sommigen vinden het in de kerk. Anderen daarbuiten.

Tegen het meisje zeg ik: ,,Je hebt je hond toch goed getekend?" Haar gezicht wordt nog roder: ,,Het is Karel, onze kat." ,,Kom", zeg ik snel, ,,we gaan gewoon opnieuw beginnen." En samen scheuren we lachend de oude tekening in stukken.