Column Rob Maas: (Niet) Eenzaam
Algemeen'U moet niet denken dat ik eenzaam ben hoor', zei de monter ogende vrouw met een prachtige veelkleurige blouse, die mij aan tropische stranden deed denken. Voor begin oktober was het trouwens zomers weer. 'Dan zit u hier verkeerd, u bent niet de doelgroep, wegwezen!', lachte ik. Zij lachte ook. We waren allebei op de afsluitende bijeenkomst van de 'Week tegen de Eenzaamheid' in een volle hal van de Maranathakerk. Even daarvoor had een dame op leeftijd mij verteld, waar en wanneer zij en haar man hun eerste kus hadden gedeeld. 'Kijk daar eens', had de man omhoogwijzend gezegd om haar vervolgens snel te kussen. Zij vertelde het mij, omdat ik er naar vroeg. Zo leer je elkaar beter kennen en ontstaat er ruimte voor een goed gesprek. Dat is wat eenzame mensen missen, echte gesprekken van hart tot hart met iemand die hen door en door kent, zoals die overleden partner of die hele goede vriend(in) die is verhuisd.
Mensen die enorm eenzaam zijn, blijkt uit onderzoek, komen zelfs voor activiteiten hun huis niet uit. Jaren geleden ging ik in een serviceflat de deuren langs bij oudere mensen. Op ieder adres hoorde ik: 'ik zie nooit iemand.' Op één gang, vier bewoners. Ik kon het niet laten en tijdens mijn laatste twee bezoekjes flapte ik eruit: 'ik sprak net nog twee andere mensen hier op de gang en die zeiden precies hetzelfde. Misschien kunnen jullie een clubje beginnen?' Verbaasd kijkend, antwoordde men: 'nee dat zijn niet mijn soort mensen.' Ja het moet natuurlijk wel klikken.
Dezelfde avond at ik alleen in de McDonald's. Een goed geklede man van in de dertig stopte bij mijn tafel en vroeg: 'Zal ik bij u komen zitten, u zit hier zo alleen.' Ik keek op en hoorde mijzelf zeggen: 'u moet niet denken dat ik eenzaam ben hoor' En net dat ik het zei, dacht ik: 'maar hij misschien wel.' Maar hij was al doorgelopen.
