Columm Rob Maas: Vuur

Rob Maas vertelt eens per maand over zijn belevenissen in zijn rol als dominee, maar ook wat hij meemaakt als 'gewone' burger. De thema's die hij zal aansnijden zijn alledaags en zullen bij velen herkenning oproepen. Leven en sterven, vreugde en verdriet, eenzaamheid en verbondenheid. Hij schrijft over deze thema's om hoop te geven en troost te bieden aan mensen van alledag.

De jonge vrouw, midden twintig, heeft littekens van brandwonden in haar gezicht, ook na veel operaties. Ik kijk ernaar, maar zeg niets. Uit ervaring heb ik geleerd er niet over te beginnen.
Ik had zojuist die morgen de berichten op NU.nl en NOS.nl gelezen. Vuurwerk, prachtig om naar te kijken en een verwoestende uitwerking als het uit de hand loopt. Vaak zijn het omstanders, die van het ene op het andere moment van verwondering naar verwonding gaan, van oh naar au.
De jonge vrouw begint er zelf over na een tijdje, wanneer ik naar haar gezondheid informeer. Ziekte en ongeluk betekent voor veel mensen je afvragen hoe ermee om te gaan en roept de vraag op naar het waarom en de zin ervan.
Zij vertelt dat het geen vuurwerk was, maar de 'bekende' pot hete thee. Voor het leven getekend. Ze had het geaccepteerd en ja, ze werd nog steeds nagekeken of 'bestudeerd' door vreemden.
Ik moest ineens denken aan de zoon van een vriend van mij, die vuurwerk in zijn capuchon had gekregen, waardoor zijn polyester jas was gaan smelten en een brandwond veroorzaakte in zijn nek. Voor het leven getekend, maar nauwelijks zichtbaar.
Vuur trekt aan, geeft warmte, verlicht, desinfecteert, heeft dus heel veel goede kanten. Te dicht of te lang bij het vuur is gevaarlijk en als we er middenin zitten zelfs dodelijk.
Op nieuwjaarsdag brandde 't Veerhuys uit. Een pijnlijk moment voor de uitbater de heer Singh. Het is natuurlijk 'gewoon' een gebouw. Maar door alle feestelijk gevierde momenten dragen velen het een warm hart toe vanwege alle vreugdevolle uren die zij er beleefden.
De jonge vrouw haalt mij uit mijn verzonken gedachten. ,,Weet u wat mij het meest heeft geholpen mijzelf te accepteren? Mijn vriend." De eerste keer dat hij zei: 'ik vind je mooi en ik hou van jou', toen ging ik anders naar mijn gezicht kijken." En ook ik zie nu ineens een stralende, ongeschonden vrouw. Als ze wegloopt zegt ze nog snel: ,,Volgend jaar gaan we trouwen en oh ja nog een gelukkig nieuwjaar."