520 kilometer en 48 uur lang afzien

Door Hans de Bruyn

RHOON – Voor de vierde maal deed ik afgelopen weekeinde mee aan de Roparun als chauffeur/navigator van team 123 van Steinweg. Een team van in totaal 24 man en vrouw van lopers, fietsers, chauffeurs/navigators, catering, ondersteuning, masseurs en teamleiding. En meedoen aan de Roparun, dat vergt nogal wat van je; van alle deelnemers en dus ook van de chauffeur/navigator. Je hoopt dan natuurlijk altijd op een rustige voorbereiding en een uitgebreid nachtje slapen vooraf. Helaas kwam dat dit keer niet uit. Want als je net op even liefdevolle als respectvolle wijze afscheid aan het nemen bent van je echtgenote en je ziet uit je ooghoek een muis door je slaapkamer rennen, dan leidt dat niet direct tot die perfecte lange nachtrust waarop je vooraf nog zo vurig hoopte.
Maar goed. Het vertrek op vrijdagochtend verliep voorspoedig. En na een tussenstop en de lunch bij het Belgische kantoor van Steinweg in Antwerpen kwamen we na de nodige files aan bij ons hotel in Parijs. Het geluk van de snurker is dan: een eigen kamer en wat nachtrust. De minder gelukkigen moeten met een totaal onbekende, op dat gebied dan ten minste neem ik voor het gemak maar even aan, een twijfelaartje delen. En met de naam van het hotel, Première Classe, had ik toch ook wel een iets minder 'petiet dejeuneetje' verwacht. Maar alla. Nog even snel de Eiffeltoren bezocht op zaterdagmorgen, een traditie binnen ons team voor het maken van een groepsfoto, en vervolgens in rap tempo naar het startpunt bij vliegveld Le Bourget nabij Parijs.
En dan rond 13.40 uur op weg voor 520 kilometer en 48 uur afzien. Gaandeweg de Roparun raak je je tijdsbesef trouwens volledig kwijt. Je bent 'pas' 26 uur onderweg en je hebt al drie nachtjes geslapen; voor je gevoel dan tenminste. Alhoewel geslapen: ondanks de luxueuze zeecontainer die wij bij ons hebben, blijft het met het slapen onderweg wel wat behelpen.
Maar wat een prachtig gezicht is het toch om door de heuvelland van Noord-Frankrijk en België zo'n stoet aan teams voor je te zien. Fietsers en lopers die met z'n drieën een feestelijk maar langzaam voortbewegend lintje door het landschap vormen en busjes die zich daar tussendoor sneller verplaatsen of juist stilstaan en wachten op de volgende overname. Met name 's nachts biedt dat met al die rode lampjes een haast betoverende aanblik. Je weet en voelt waar die mensen mee bezig zijn en wat ze meemaken. Eigenlijk ben je deelnemer en toeschouwer tegelijkertijd. En dat voelt bijzonder.
En wat een genot is het toch om een kok te hebben die fluitend en zingend zijn werk staat te doen wanneer je na een stint, een etappe, terugkomt in het kamp. Onderweg heb je dan al contact gehad over het menu en de heerlijke luchten van een maaltijd nasi of macaroni komen je meteen tegemoet. Of op andere momenten of wanneer je net 'uit bed' komt; gebakken eieren, pannenkoeken, tosti's of gehaktballen; alles kan. En zo'n kamp staat er dankzij de vrachtwagenchauffeur en de ondersteunende mensen die dat 'even' voor een paar uur opbouwen en  na ons vluchtige bezoek weer afbreken om direct daarna naar het volgende 'kamp' te rijden om op te bouwen.
Of de teamleiding die voor alles opdraait en soms 'letterlijk' alle stront over zich heen krijgt. Het gekste moment tijdens deze Roparun was waarschijnlijk dan ook dat één van de teamleiders met de poep aan zijn handen, het toilet was even kapot gegaan en diende gerepareerd te worden, de Franse gendarmerie te woord stond omdat de locatie van ons kamp hen niet zinde. Volgens hen zat er wel een luchtje aan maar dat we uiteindelijk toch mochten blijven staan, zegt genoeg.
En als chauffeur rijdt je tijdens de Roparun in feite met een gemiddeld vaartje van iets meer dan 11 kilometer per uur van Parijs naar Rotterdam. Daarbij komt dat je, daar is in ons team tenminste voor gekozen, iedere kilometer van loper wisselt en dus iedere kilometer een geschikte parkeerplaats moet zien te vinden voor de bus. En middenin de natuur of in drukke stadjes valt dat lang niet altijd mee, ook omdat de organisatie erop toeziet dat alles netjes verloopt.
Maar wat fantastisch is het dan toch om te zien hoe je lopers zonder gezeur aan hun eventueel veertiende kilometer van die stint beginnen. Terwijl ze soms toch echt, bij gebrek aan een geschikte parkeerplaats, 1,5 kilometer of nog meer moeten lopen. Zonder morren stappen ze dan weer in. Of de fietsers die elk in die 48 uur 260 kilometer moeten wegtrappen. Heuvel op en heuvel af en dat vijf of zes uur lang aaneen, zonder rustpauze. En na de overname door de andere ploeg volgt na een paar uur rust weer diezelfde afstraffing van zitvlak en beenspieren.
En wanneer we in het kamp aankomen bij een ploegwisseling staan daar altijd de masseurs paraat. Zij verzorgen de lopers en de fietsers zo goed mogelijk. Of het nu 6 uur in de morgen is, 3 uur 's middags of 10 uur 's avonds. En dat na de elf ploegwisselingen en zes kampen die we in totaal hebben gehad.
En dan zijn er natuurlijk nog die stadjes die je passeert die vanwege de zeer warme ontvangst bij elke deelnemer op het netvlies blijven staan. Zoals bijvoorbeeld Zele, Putte en Hoogerheide; op dat moment willen alle lopers eigenlijk lopen en soms doen ze dat dan ook. En later op het parcours zijn daar Oud-Beijerland, Barendrecht en natuurlijk de Daniël den Hoedkliniek. Naast de finish op de Coolsingel op maandagmiddag, toch wel de hoogtepuntjes van deze bizarre reis.
Tot slot wil ik nog even mijn buren bedanken. Ten behoeve van mijn nacht- en dagrust hebben zij de verbouwing van hun badkamer een dag uitgesteld waardoor ik niet op dinsdagochtend al om 7.30 uur uit bed werd geboord, gezaagd en getrild. Om 14.00 uur werd ik wakker, dank daarvoor!
Meedoen aan de Roparun. Eigenlijk is het helemaal niks, maar tegelijkertijd is het alles.